W przypadku instalacji c.o. korozja to proces nieunikniony. Z racji tego, że instalacji nie wymienia się często, warto wiedzieć, jak o nią dbać, by działała jak najdłużej w jak najlepszym stanie.

Instalacja c.o. (kotły, rury, grzejniki, osprzęt) zbudowana jest PEX-AL-PEX albo metali: stali ocynkowanej, miedzi, mosiądzu, aluminium. Metale ulegają różnorakim korozjom. Proces jest długotrwały, ale dla ludzkiego oka, przez długi czas, niedostrzegalny. Co nie zmienia faktu, że ma miejsce.

Korozja chemiczna

Weźmy na przykład korozję chemiczną. Na czym ona polega? Na tym, że metal, w wyniku styczności z tlenem traci swoją masę. Tlen występuje w wodzie, która przepływa w układzie c.o. (im częściej jest wymieniana tym jest go więcej), a więc wewnątrz systemu. Może docierać również z zewnątrz, jeśli układ jest nieszczelny lub mamy do czynienia z instalacją o charakterze otwartym.

Jeśli system jest nieszczelny, a usterka powstała w wyniku korozji (nie uszkodzenia mechanicznego) rozwiązaniem może okazać się środek uszczelniający w płynie. Po jego zastosowaniu w miejscu przecieku powstaje miękka warstwa ochronna, która tworzy barierę dla przenikającego do wnętrza tlenu.



Jeśli chodzi o korozję wewnętrzną, pomocny będzie inhibitor. Inhibitory korozji to środki z asortymentu chemii budowlanej, które spowalniają procesy korozji chemicznej (między innymi, ale o tym za chwilę), dzięki utrzymywaniu odpowiedniego pH.

Korozja elektrochemiczna

Kolejny proces, jaki zachodzi w instalacji, to korozja elektrochemiczna. Zachodzi między dwoma stykającymi się bezpośrednio metalami. Jeden dominuje (rozpuszcza) drugi. Psikus polega na tym, że metale nie muszą stykać się bezpośrednio, by na siebie oddziaływać. Wystarczy, że mają między sobą most w postaci wody. Woda w takiej sytuacji nazywa się elektrolitem. Przykładem połączenia, które wejdzie w korozję elektrochemiczną są miedziane rury instalacji i aluminiowe grzejniki.

W przypadku korozji elektrochemicznej pomocny może okazać się inhibitor. Tworzy on warstwę pasywną, by przeciwdziałać korozji. Blokuje rury od dostępu do wody, by nie stały się „mostem” dla części z innego metalu.

Aby preparat spełnił swoją rolę, musi być stosowany regularnie, co roku. Tylko wtedy warstwa ochronna pozostanie nieprzerwana i będzie skutecznie chronić przed korozją – mówi ekspert z firmy Vitcas.

Korozja biochemiczna

Trzecia korozja, jaka występuje w instalacji c.o. to korozja biochemiczna. Jest to powstanie tzw. biofilmu (błony biologicznej) czyli rozwój bakterii beztlenowych. Dzieje się to w temperaturze 35 – 40 stopni C, w warstwie styku z metalem. Bakterie wykorzystują w procesach metabolicznych elektrony bezpośrednio z metali i przyspieszają procesy korozyjne. Biofilm powoduje zwężenie przekrojów rur, a więc zaburzenie przepływu wody. Bakterie dostają się do instalacji razem z wodą. Z kolei w nowej (suchej) instalacji powstają na poprodukcyjnych powłokach zabezpieczających oraz dostają się z atmosfery do otwartych naczyń wyrównawczych.

Tu również pomocne okażą się inhibitory, gdyż poprzez zapobieganie tworzeniu się ognisk korozji, nie dopuszczają do powstania kamienia w instalacji. Kamień ten może być dobrą pożywką dla bakterii tworzących biofilm.

Marta Sobiecka

Autor: chemiabudowlana.info - zobacz wizytówkę firmy