Do licznych atrakcji widokowych i miejsc wartych odwiedzenia znajdujących się w Chorwacji, ostatnio można doliczyć także Muzeum Neandertalskie, które niedawno otworzyło podwoje w niewielkiej miejscowości Krapina. Około 50 km na północ od Zagrzebia znajdują się jedne z najbardziej znaczących neandertalskich wykopalisk w Europie. Przypuszczalnie jest to prehistoryczny cmentarz, na którym miejsce spoczynku znalazło około 80 ludzi. Muzeum zostało wzniesione bezpośrednio w miejscu, gdzie znaleziono bez mała 1000 skamielin, które archeolodzy wykopali już w 1899 roku.



Ekspozycja rozłożona jest na powierzchni 1.200 m2, na dwóch kondygnacjach. Z pomocą nowoczesnej techniki multimedialnej goście muzeum ruszają w podróż w czasie: od Wielkiego Wybuchu, poprzez powstanie i ewolucję życia na Ziemi aż po historię człowieka. Z całego budynku muzeum widoczne jest tylko wejście, ponieważ boczne ściany są zagłębione w piasku. Zwiedzający mają dzięki temu wrażenie, że wkraczają do jaskini, przez co ich podróż nabiera charakteru w pełni czterowymiarowego.

SYTUACJA BUDOWLANA

Starania, aby wykorzystując beton stworzyć wrażenie górskiej jaskini spowodowały określone wymagania budowlane, które przed dwunastu laty nie zostały w wystarczającym stopniu uwzględnione przez budowniczych muzeum w Krapinie. Budowla o powierzchni 1200 m2, zaprojektowana jako „półgrota w betonie", zasypana po bokach piaskiem, w pewnym sensie „udusiła się", ponieważ zabrakło odpowiedniej wentylacji. Duże ilości wody, jakie przedostały się przez świeży beton w okresie budowy, od samego początku nie miały szans dobrze odparować. Efektem było wysokie zawilgocenie, spowodowane przez kondensację wody w pomieszczeniach, utrzymujące zawartość wilgoci w betonie na poziomie krytycznym.

USZKODZENIA

Zawilgocenie betonu stosunkowo szybko spowodowało uszkodzenia polegające na korozji zbrojenia w stropach i ścianach. Chodziło o znalezienie rozwiązania, które z jednej strony spełni określone oczekiwania co do wyglądu, z drugiej zatrzyma proces niszczenia. Dodatkową trudność stanowił w tym przypadku fakt, że do wnętrza, w strefie cokołowej przesiąkała woda z otaczającego terenu. Był to skutek błędów wykonawczych i niewystarczającej izolacji obiektu w strefie styku ścian z płytą fundamentową. Te uszkodzenia należało również usunąć, jednak nie posuwając się do niemożliwego z przyczyn finansowych odkrycia ścian zewnętrznych. Z tego względu firma odpowiedzialna za budowę i wyposażenie muzeum, zagrzebskie przedsiębiorstwo „ING-GRAD d.o-.o." zleciła chorwackiemu partnerowi Remmers, firmie „ARP d.o.o.", sporządzenie koncepcji renowacji mającej na celu usunięcie występujących problemów, ponieważ stosując systemy Remmers uzyskiwano wcześniej dobre wyniki w innych obiektach.

ZASADA OCHRONY ANTYKOROZYJNEJ „W"

Aby zatrzymać proces korozji stali zbrojeniowej w betonie ścian i stropów oraz usunąć powstałe uszkodzenia, na uszkodzonej powierzchni należało zastosować odpowiedni system ochronny. Jego zadaniem powinno być przede wszystkim zatrzymanie procesu karbonatyzacji, ale także zmniejszenie zawartości wilgoci w betonie. Po uzgodnieniu z działem technicznym firmy Remmers zastosowano następującą koncepcję renowacji na 1200 m2 ścian i stropów: czyszczenie techniką strumieniowania rotacyjnego Rotec oraz hy-drofobizującą impregnację z użyciem impregnatu do betonu Funcosil BI. Ten hydrofobizujący impregnat został opracowany specjalnie do stosowania na betonie. Dzięki nisko-cząsteczkowej strukturze Funcosil BI ma bardzo dobrą zdolność penetracji i w obecności wilgoci reaguje chemicznie we wnętrzu betonu do postaci hydrofobowej, odpornej na UV i wietrzenie substancji czynnej: polisi-loksanu. Substancja ta odkłada się na ścianach porów i kapilar jako makromolekularna warstwa, bez zauważalnego pogarszania dyfuzji pary wodnej. W ten sposób zostaje skutecznie zredukowana wodochłonność i skłonność do przyjmowania zanieczyszczeń, ponieważ nadmierna ilość kondensatu nie ma już możliwości wnikania w głąb betonu. Zawilgocenie betonu jako przyczyna procesów niszczenia zostaje w ten sposób ograniczone do akceptowalnych, normalnych wartości.

ZASADA RENOWACJI C

Zbrojenie betonu było miejscami skorodowane tak silnie, że powstająca rdza rozsadzała beton. Przebieg prac w tym przypadku był następujący:
- odsłonięcie wszystkich rozpoznawalnych miejsc uszkodzeń
- odrdzewienie (do czystego metalu) za pomocą urządzenia „Rotec"
- nałożenie powłoki antykorozyjnej Remmers Epoxy Rostschutz EP 2K, obsypanie piaskiem kwarcowym
- zamknięcie naprawianych miejsc szybkowiążącą zaprawą naprawczą Remmers
Betofix RM, przeznaczoną do naprawy i renowacji betonu.

OCHRONA WYGLĄDU

Kolejne zalecenie architekta wymagało dopasowania kolorystyki betonu licowego do koloru piasku z wykopalisk. Aby uzyskać ten jednolity efekt optyczny jako powłokę zastosowano Remmers Historic-Lasur. Produkt ten daje laserunkowy efekt przy zachowaniu oryginalnej struktury powierzchni. Zalety: system powłoki malarskiej wzmacnia efekt hydrofobizu-jący, ale jednocześnie unika się „zamalowywania podłoża na śmierć". Przy czym jednak udaje się ujednolicić kolorystykę naprawionych ścian i stropów.

USZCZELNIANIE BUDOWLI

Uszczelnienie istniejącego obiektu od wewnątrz wykonywane jest w sytuacji, gdy nie da się obiektu uszczelnić od zewnątrz. W przypadku Muzeum w Krapinie w zawilgoconej strefie cokołowej budynku zastosowano sprawdzony system Remmers Kiesol:
- gruntowanie przygotowanego podłoża preparatem Kiesol rozcieńczonym wodą w proporcji 1:1
- uszczelnienie mineralne za pomocą mostkującego rysy szlamu Remmers Elasto-schlämme 1 K
- połączenie uszczelnienia wewnętrznego z uszczelnieniem posadzki poprzez wykonanie fasety z zaprawy Remmers Dichtspachtel na styku ściany i płyty fundamentowej.

OCHRONA ELEWACJI

Widoczna elewacja frontowa to 480 m2 powierzchni otynkowanej. Również ona była kolorystycznie dopasowana do otoczenia. Dla ochrony przed zawilgoceniem i wchłanianiem szkodliwych zanieczyszczeń zastosowano tu Funcosil FC - hydrofo-bizujący impregnat na bazie silanów. Jego kremowa konsystencja ułatwia nakładanie i umożliwia stosowanie nad głową. Początkowo biała powłoka umożliwia wzrokową kontrolę nakładanej ilości impregnatu. Długi czas pozostawania preparatu na powierzchni, wynoszący 15 minut, umożliwia bardzo głębokie wnikanie. Po upływie około kwadransa krem znikł bez śladu, a elewacja uzyskała „niewidzialną tarczę ochronną".

Źródło: Remmers

Autor: Remmers - zobacz wizytówkę firmy