Na rynku polskim dostępne są cementowe zaprawy klejące klasy C2 zwyczajowo zwane „elastycznymi”. Tymczasem nie ma międzynarodowych standardów wg których można ocenić parametr elastyczności. Elastyczność jest zdolnością materiałów do odwracalnej zmiany kształtów pod wpływem działania sił zewnętrznych. Gdy siły te znikają, materiał elastyczny powraca do swojej pierwotnej formy.
Takie właściwości posiadają niektóre materiały np. guma syntetyczna, ale nie posiadają ich cementowe zaprawy klejące. Istnieje błędne przekonanie, iż modyfikacja klejów cementowych polimerem syntetycznym jest wystarczająca do wytworzenia zapraw elastycznych. W rzeczywistości polimer wpływa na zmianę procesu wiązania zaprawy cementowej, zwiększenie jej przyczepności i odporności na wodę, mróz itp. oraz – w zależności od jakości i ilości użytego polimeru – na jej zdolność do odkształcania się (od klejów nieodkształcalnych przez kleje odkształcalne klasy S1 po kleje wysokoodkształcalne klasy S2). Poprawa tych parametrów sprawia, że odporność kleju na działanie sił wywoływanych przez odkształcenia podłoża lub okładziny zapobiega odspojeniu się płytek od podłoża. Im większa odkształcalność, tym większe naprężenia klej jest w stanie przenieść.
Określenie „elastyczny” w odniesieniu do klejów cementowych klasy C2 jest więc na rynku polskim określeniem zwyczajowym, zaś zgodnie z definicją przyjętą w nowej normie PN EN 12004:2007 kleje klasy C2 powinny być określane jako kleje o podwyższonych parametrach, podczas gdy odkształcalność jest zupełnie innym parametrem, niezależnym od poziomu przyczepności kleju.
Montując płytki wielkoformatowe na podłożach odkształcalnych lub w miejscach narażonych na znaczne wahania temperatury, ważne jest, aby zwrócić uwagę na parametr odkształcalności kleju.

Odkształcalność oznacza zdolność kleju do przenoszenia ograniczonych odkształceń podłoża oraz mostkowania różnic rozszerzalności pomiędzy podkładem a materiałem wykończeniowym.
Kleje odkształcalne klasy S1 i S2 dzięki swoim właściwościom zapewniają doskonałą kompensację naprężeń powstających pomiędzy okładziną (płytki ceramiczne i kamień naturalny) a podłożem, będących wynikiem różnego zachowania się tych materiałów np. w związku ze zmianami temperatury. Ze względu na takie zachowanie się odkształcalnych zapraw klejących cały układ staje się bardziej stabilny i trwały.

Odkształcalność mierzy się za pomocą specjalnego testu, w którym próbkę cementowej zaprawy klejącej poddaje się obciążeniu zginającemu. Wynik badania dzieli zaprawy klejące na:
• nieodkształcalne – odkształcenie próbki niższe niż 2,5 mm
• odkształcalne - klasa S1 – odkształcenie próbki ≥ 2,5 i < 5 mm
• wysokoodkształcalne - klasa S2 – odkształcenie ≥ 5 mm.