Wykwity
Białe osady soli (np. węglanu wapnia CaCO3 lub siarczanu wapnia CaSO4) powstające na powierzchni wysychających zapraw tynkarskich lub murarskich. W zależności od grubości tych osadów możemy mówić o wyciekach wapiennych lub nalotach wapiennych. Sole powodujące wykwity są powszechnie obecne w cegłach, zaprawach i gruncie. Za powstawanie wykwitów odpowiedzialne jest wapno, które znajduje się w wymienionych wyżej elementach. Schemat powstawania wykwitów jest następujący. W procesie hydratacji faz krzemianowych cementu (alitu i belitu) lub zawartych w cemencie niewielkich ilości wolnego wapna, powstaje wodorotlenek wapnia Ca(OH)2. Jony Ca2+ i OH- wraz z wilgocią transportowane są kapilarnie na powierzchnię. Odparowanie roztworu wodorotlenku prowadzi do powstania białego osadu Ca(OH)2 – portlandytu. Następnie, na powierzchni wysychającej zaprawy, w kontakcie z zawartym w atmosferze dwutlenkiem węgla (CO2) zachodzi proces karbonizacji Ca(OH)2 do węglanu wapnia – CaCO3 Powstawaniu tego typu wykwitów (tzw. pierwotnych) sprzyja dodanie do zaprawy zbyt dużej ilości wody zarobowej, niedostateczne wymieszanie zaprawy, duża dostępność wodorotlenku wapniowego lub niski stosunek zaczynu cementowego do piasku (powodujący dużą porowatość i przepuszczalność). Wykwity wtórne powstają wówczas, gdy do zaprawy przenika woda z opadów atmosferycznych lub w wyniku kondensatu dyfuzyjnego. Sprzyja im duża porowatość i przepuszczalność konstrukcji, spękania zaprawy lub nieprawidłowo wykonane spoiny. Dalsze działanie dwutlenku węgla (w ciągu następnych lat) powoduje wietrzenie wykwitów – trudno rozpuszczalny węglan wapnia zamienia się łatwo rozpuszczalny wodorowęglan wapnia. Umożliwia to usunięcie wykwitów np. poprzez częste mycie wodą lub odpowiednio rozcieńczonym kwasem i dopiero później wodą. Wykwity z punktu widzenia konstrukcyjnego nie powodują uszkodzeń.
Publikacje powiązane ze słowem:
